Hoy
es uno de esos días en los que te encuentras sola, que aunque tengas
a alguien ahí siempre para apoyarte, ayudarte y sacarte una sonrisa,
te sientes sola. No sabes por qué te sientes así por mucho que lo
pienses, ¿es por tus amigos?, ¿es por ese chico? Quién sabe.
Y aquí estoy, ahogada en un mar de lágrimas, sin ganas de comer, sin ganas de nada. Sin saber qué hacer, sin saber si debo llorar o ser fuerte y tragarme el dolor, sin saber si hablarle o no. No sé qué decir, es todo tan.. ¿cómo decirlo?.. tan insoportable, si, insoportable, es una situación superior a mis fuerzas. Me mata, me come por dentro, me consume. Estoy mentalmente agotada, mi cabeza dice basta, vale ya de sufrir por alguien que no es capaz de contestar a mis preguntas, por alguien que es capaz de todo y de nada por mí, por alguien que me ha partido el corazón en mil pedazos y ha sido el único capaz de reconstruirlo. Y eso es lo realmente jodido, tener que decidir entre qué es lo correcto, si lo que te dice la cabeza o el corazón. Veo imposible no hacerme ilusiones sin dejarte ir para siempre, parece que esto nunca vaya a cambiar y que yo vaya a estar sufriendo todo el tiempo por alguien que es posible que ni se dé cuenta de por lo que estoy pasando. Quizás merezca la pena pasar por esto, o quizás no, ahora mismo soy incapaz de encontrar la respuesta a mis preguntas, incapaz de remediar la situación e intentar mejorar mi vida de una vez por todas. Pero por ahora, hoy es uno de aquellos
días en los que lo he pasado mal pensando en esa
persona, en la persona que más he querido en la vida. Cada lágrima
que cae de mis ojos es una pequeña parte de mi tristeza y de lo que
de verdad siento por dentro. He intentado que no se me note, pero he
llegado a un punto en el que es imposible ocultar lo que siento. A
lo mejor estoy así por mi inseguridad, o por las dudas que tengo de
vez en cuando en la cabeza. Pero ¿por qué siempre me pasa eso? No
se, pero siempre es la misma historia, cuando llego al punto de
querer tanto a esa persona, siempre llegan las dudas y los miedos. Pánico a que no sienta lo mismo, a no ser la indicada, a que todo se vaya a la mierda.
Molt boniiic enserio Martetaa♥
ResponEliminaTothom gaudeix amb el que escrius!!
Petoonss
K maco<3,
ResponEliminaMarta, la Meva millor amiga (Arlet) m'ha recomenat veure aquesta página web!
I m'agrada moltíssim!
Sort a la teva vida (k la tindras)
I petons :*
Lea q verguuuu!! Jajajajajaj
ResponElimina